Działania mające na celu wyeliminowanie lub choćby ograniczenie występowania przemocy w miejscu pracy leżą w interesie zarówno pracownika, organizacji jak i społeczeństwa.
Terror psychiczny w miejscu pracy niesie ze sobą dotkliwe koszty indywidualne (utrata zdrowia, zachwianie relacji między współpracownikami), organizacyjne (absencja, spadek produktywności, duża fluktuacja kadr) oraz społeczne (partycypacja w kosztach związanych z wcześniejszym zakończeniem kariery zawodowej poszkodowanych).
W sytuacji mobbingu strategia biernego ignorowania negatywnych zdarzeń zawodzi. Mobber zaprzestaje bowiem swych działań dopiero wtedy, kiedy otoczenie kategorycznie się sprzeciwi lub, kiedy osoba szkalowana zdemaskuje istotę manipulacji. Gdy ofiara mówi o tym czego doświadcza, staje się niebezpieczna dla swojego oprawcy.
Z uwagi na to, że wiele osób boi się (a niejednokrotnie również wstydzi) wyznać, że jest ofiarą przemocy w miejscu pracy, określenie skali zjawiska – zarówno w Polsce jak i w Unii Europejskiej – jest niezmiernie trudne.
Mobbing ma wiele uwarunkowań. Ogólny nieład i chaos organizacyjny oraz konfliktowa, zatwardziała i nieustępliwa postawa prześladowcy to zdaniem osób, które doświadczyły mobbingu najważniejsze jego przyczyny.
Rozumienie i poszanowanie jednostki oraz stwarzanie jej możliwości samospełnienia to podstawowe warunki skutecznego kierowania. Jak więc się to ma do nasilającego się zjawiska mobbingu – nieetycznego traktowanie jednostki w miejscu pracy, którego celem jest „izolacja społeczna ofiary, a także pozbawienie jej godności czy wiary...
